Als ze niet meer fluiten

Want hoe gezellig en opwindend ik het uitgaan als jonge vrouw ook vond, het was ook vaak een onzekere tijd waarin ik het nog zo nodig had om gezien te worden en zo bang was dat ik er niet toe zou doen. Ja het was een tijd van ontdekken en van feestjes en plezier. Maar oh wat was het ook een onrustige levensfase waarin ik zo zoekende was naar mezelf en mijn richting.

"Oh jaaa, heerlijk dat we dat allemaal niet meer hoeven," schaterde een van de vrouwen nadat ik mijn ervaring van de avond ervoor met hen had gedeeld. "Niemand ziet mij meer op straat en ik vind het een bevrijding dat dat ook niet meer hoeft!"

Inderdaad. Er wordt niet meer naar me gefloten. Vroeger vond ik het wel leuk dat ze floten. Ik voelde me gezien. De laatste jaren wordt benadrukt dat dit fluiten door veel vrouwen als intimiderend wordt ervaren en is het "not-done" om nog op straat te fluiten naar een vrouw. Maar toen ze niet meer naar me floten, moest ik wel even slikken. Ik hoorde niet meer bij de fluitenswaardige, begeerlijke meiden. Ik lag eruit.

Maar nu voel ik me juist bevrijd. Ik hoef niet meer gezien te worden om mijn eigenwaarde en bestaansrecht bevestigd te krijgen. Ik hoef niet meer mijn best te doen om mij van mijn mooiste kant te laten zien. Ik weet mij geliefd, ik voel mij gewenst, ik weet mijn waarde en voel mij vervuld. En in God's ogen ben ik altijd volledig geliefd. Daar hoef ik niets voor te doen. Daar kan geen fluitconcertje op straat tegenop!

Rijpe vrouw zijn is een hele waardevolle fase in ons leven. We hoeven niet meer ons best te doen om gewaardeerd te worden. We dragen onze ervaringen en wijsheden in ons en delen het met wie dat wil ontvangen. We dragen de sporen van de vele ervaringen, getekend en beschilderd door het leven. Verrijkt en klaar om over te dragen, met meer rust in het weten wie wij zijn. Onze seksualiteit heeft zich verdiept en we zijn verankerd in ons bekken. We zijn niet opgedroogd, maar ownen onze lichamen en eren onze vrouwelijkheid als een heilige tempel.

Ja er is ook ongemak met hitte aanvallen, leesbrilletjes en niets meer kunnen onthouden. Maar de diepte, de volheid en de innerlijke vrede die wij in onze binnenwereld ervaren is een kostbaar kado wat wij nu mogen ontvangen.

Dankbaar en met een vervuld hart kruip ik 's avonds tegen mijn lief aan. "Mmmmm.... wat ben je toch een heerlijke vrouw," zucht hij terwijl zijn handen stevig de volle kussentjes op mijn heupen pakken. Ik kijk naar zijn gezicht en zie de vele jaren van zijn volle leven in de zachte rimpels rondom zijn ogen en mond weerspiegeld. Mijn hart stroomt over voor onze rijpe lijfjes.

Laat het fluiten maar voor anderen klinken. Ik ben thuis.

In Liefde,

Eline