In een half jaar tijd verloor ik twee vriendinnen die niet meer met mij om willen gaan. De één vindt dat ik te weinig kies voor het pad van Jezus, omdat ik het niet op haar manier zie, voel, denk en doe. De ander vindt dat ik te veel kies voor het pad van Jezus en ik het niet op haar manier zie, voel, denk en doe. Beiden hebben ze daar hun eigen ideeën over en veroordelen hoe ik mijn leven vorm geef. Ze willen er niets mee te maken hebben. En daarmee is onze vriendschap verbroken.
Het deed me heel erg veel verdriet natuurlijk. Na zo veel gedeeld te hebben, zo’n mooie verbinding te hebben gehad met elkaar, is het opeens niet meer mogelijk om samen te zijn, omdat ze mijn manier van leven afkeuren. Ik voelde me bedreigd. Althans, mijn ego voelde zich bedreigd. Gekwetst, onbegrepen, niet gezien, veroordeeld. Ik voel de pijn ervan, keek er naar, liet de tranen stromen van de eeuwenoude pijn van het verstoten zijn geweest. Ik voelde de pijn van de afgescheidenheid, de illusie waarin ieder ego gelooft. Mijn ego gelooft daar ook in en is bang om afgescheiden te raken. Om de verbinding te verliezen. Dus ik liet die verhalen van mijn ego verschijnen, ik zette het licht er op en voelde de pijn, de boosheid, de woede, de schaamte, de schuld, alles wat mijn ego is gaan geloven.
Ik liet het allemaal voorbij komen en zag het spel van mijn ego die dit allemaal voelde en bedacht. Het mocht er helemaal zijn, het hoefde niet weg of gepolijst te worden, het vond allemaal plaats in mij. Mijn ego voelde zich bedreigd en begon zichzelf te verdedigen. Ik zag het en voelde het, maar ik WERD het niet. Het voltrok zich in mijn bewustzijn.
Toen veranderde er iets. Het ego bedaarde en werd stil. Mijn bewustzijn verruimde weer.
Ik zag opeens hoe onmogelijk het is om het ‘goed’ te doen voor iedereen! Het kan gewoon niet. Omdat we allemaal onze eigen perceptie hebben van de realiteit en onszelf en elkaar. We kunnen alleen onze eigen beleving hebben van dat wat waar is voor ons. Enerzijds wordt ik er verdrietig van, omdat ik het zo rot vindt dat mensen elkaar buitensluiten om hun anders-zijn, anders-denken en anders-doen. In mijn ideale wereld gaan we liefdevol met elkaar om wat voor mij betekent dat we niemand buiten sluiten. We hoeven elkaar niet af te schrijven omdat we onszelf niet herkennen in de ander. We hoeven niets te vinden van wat en hoe een ander doet, denkt en voelt. Hoe mooi zou het zijn wanneer we elkaar zouden kunnen laten zijn zoals we zijn? Dat we niet oordelen over elkaar. Dat we blij kunnen zijn wanneer we zien dat iemand heel blij wordt van zijn eigen unieke pad?
Aan de andere kant bracht dit inzicht me ook een gevoel van vrijheid. Ik moest opeens ook om de situatie lachen, het voelde als een grap van het Universum. De één zegt doe dit, de ander zegt doe dat juist niet. Hoe dan ook hoef ik me dus niet druk te maken over wat een ander vindt, omdat we allemaal onze eigen realiteit zien. We geloven onze eigen gedachten en zien dat wat we geloven. Het gaf mij het gevoel van vrijheid omdat ik zie dat niemand kan zien wat ik zie, niemand kan voelen wat ik voel, niemand kan weten wat ik weet. We hebben echt allemaal onze eigen ervaring van en in deze werkelijkheid.
Ik voel nu weer liefde voor de weg van de ander. En kan weer zien dat mijn ego alleen maar bezig is met overleven en gelooft in een wereld van afgescheidenheid. Ik zie weer dat dit allemaal niet waar is. Afgescheidenheid bestaat niet werkelijk. We zijn allemaal goddelijk, deel van God. We zijn één. Er is geen ik en geen jij, alleen maar in de mind van het ego. En zo lang ik er voor kies dat dat mijn waarheid is, zal ik lijden.
Maar ik kies steeds opnieuw voor iets anders. Ik kies voor de ogen van God. Ik kies voor het hart van Liefde. Ik vraag Jezus mij hierin te begeleiden. En dan zie ik weer wat werkelijk waar is. Dan zie ik weer dat die twee vriendinnen pure liefde zijn. Dat hun ego gelooft dat het bedreigd kan worden, net zoals mijn ego dat gelooft. Ik voel compassie, voor ons alle drie. Omdat we alle drie steeds weer in de val lopen van het ego dat verdeelt, wat in polariteit gelooft, in een afgescheiden ik, in een jij en ik, zij en wij, in dualiteit.
Ik voel mijn hart helemaal open gaan. Ik voel compassie voor de verhalen waarin we allemaal verstrikt raken. Ik zie hoe dit allemaal in mijn wereld verschijnt, omdat IK er nog in geloof. IK geloof nog steeds dat IK bedreigd kan worden. IK geloof nog steeds dat IK buitengesloten kan worden. IK geloof nog steeds dat IK afgescheiden kan raken. Ik, mijn ego, mijn denkgeest, mijn mind. Maar IK ben niet die IK.
Op het moment dat ik weer kies voor de ogen van Jezus en mij open voor de wijsheid en liefde die er altijd is, valt het ego-ik uit elkaar, verliest zijn grip en kan het niet anders dan dat ik de heelheid in mijn vriendinnen zie en in mijzelf.
Zo gauw ik spanning voel in mij en mijn vrede verstoord is geraakt, weet ik dat ik in verwarring ben, dat ik vergeten ben wat werkelijk waar is. Namelijk dat we allemaal geliefd zijn, deel van God, dat er alleen maar eenheid is en dat ik altijd verbonden ben met God, net als ieder ander. Oordelen is een staat van krankzinnigheid. En we doen het allemaal. Totdat we zien dat we een keuze hebben.
Dit is mijn pad. Ik noem het “Het Pad van Ontwaken.” Dit is hoe ik het doe. En ieder ander pad is net zo goed. We hoeven niet te oordelen over elkaars pad, ook niet over die van onszelf. Het is wat wij te doen hebben. En ik geef mij er helemaal aan over.
Love to you all,
Eline
Reactie plaatsen
Reacties
Toen ik mijn BDE had en mogelijk afscheid van het leven moeten nemen en ik naar Jesus werd toegetrokken, ontmoette ik veel bijval. Maar ook kreeg ik van de mensen die zich het meest spiritueel noemen geen steun, omdat ze in hun eigen proces zaten. Sowieso heb ik al eerder het vertrouwen van onvoorwaardelijke persoonlijke vriendschap verloren. Dat waren harde lessen omdat het opstaan uit de schijnbare dood en de weg terug naar een gezond lichaam net zo verliep als mijn eerste geboorteproces op aarde. Wetend dat ik hulp mag krijgen maar ook o zo moeizaam die nabijheid op dat energetische level zou kunnen krijgen legde ik het een jaar veelal alleeen, maar wel omringd door engelen af. Dat er dat jaar ook nog verschillende stromingen iets over Jesus hadden gezegd confronteerde deze ervaring nog pittiger. Want van alleen het oude katholieke geloof wou ik Jesus niet alleen als afhankelijk kind laten binnenkomen. Ook de gedachte aan wedergeboorte en de matrix confronteerde me omdat ik vaak heb gedacht dat dit mijn laatste leven op aarde zou zijn. Nu een jaar verder heb ik zoveel upgrades gehad en daar dank ik het Goddelijke in en om mij ten diepste voor. We doen het nooit alleen. En iedereen is anders
Dank je wel voor je reactie. Wat een prachtige parel was er voor jou te vinden in je BDE. Bijzonder hoe het leven ons de weg naar huis wijst. Onvoorwaardelijke liefde is op de laag van het ego/persoonlijkheid onmogelijk. Maar we kunnen er wel bovenuit stijgen, wanneer we door de ogen van Jezus leren kijken en zien dat we allemaal liefde zijn. In die staat is er alleen maar onvoorwaardelijke liefde. En hoe we kijken, die keuze hebben we, ieder moment. Dank je wel voor het delen. Inderdaad, we doen het nooit alleen.
Hoi Eline,
Wat een mooi bericht op Facebook. Je kunt het zo goed omschrijven. Ik herken hier "een cursus in wonderen" in. Klopt dat? Als je het nog niet kent, het vuistdikke boek, kan ik je dat zeker aanraden. Ik heb het trouwens nog lang niet uit hoor.
Een hartelijke groet van Eugenie
Hoi Eugenie,
Dank je voor je reactie. Het kan dat je de Cursus herkent. Ik ontvang mijn inspiratie vanuit vele verschillende bronnen. De Cursus is daar één van. En de Cursus is nooit klaar, totdat deze wereld volledig verdwijnt, toch?
Dag Eline, bedankt voor je reactie. In mijn hele leven was Jesus al mijn inspiratiebron. En leven vanuit de bron van onvoorwaardelijke liefde zoals Hij ons voorleefde is impliciet een weg om het ego te schouwen op zijn motieven. Het hart kent de gevoelens van onvoorwaardelijke liefde. Jow processen die zich ook laten omschrijven als contact hebben met de leegte en het oneindige veld is ook mijn weg sinds ik op mijn 22e al een kosmische ervaring had met dit levensthema. Tuurlijk kan je altijd weer terug naar je werkzame ego of gezonde ik, maar die mogelijkheid om alle levensprocessen in het kader van onvoorwaardelijke liefde te stellen is een mooie interessante weg voor mij. Daarbij is juist de uniciteit en vrijheid van elk mens ook een weg naar oordeelloosheid en genieten van de diversiteit die wij mensen zijn. Leven en laten leven.
Dank je voor je reactie Irma. Prachtig verwoord. Een mooie weg die je gaat.