Een aardbeving schudt mij wakker

Geschokt

Op dat moment hoorden we een hels kabaal vanuit onze telefoons komen. Een aardbeving-alarm van de lokale overheid met de melding “Earthquake, leave your house immediately” of zoiets. Ik vloog uit bed, griste bij het rennen naar de deur mijn jurkje van de stoel terwijl Martien nog wilde bedenken wat hij mee moest nemen. “Laat zitten, laat alles liggen, we moeten NU naar buiten,” riep ik. Op blote voeten stonden we nog geen minuut later buiten op de parkeerplaats waar al snel een groot deel van de andere hevig geschrokken gasten zich om ons heen verzamelde. Er werd niet druk gepraat zoals dat tijdens het ontbijt steeds een gezellig gekakel was geweest. We spraken zacht en bedachtzaam, de één hevig geschrokken, de ander wat beduusd en een enkeling vrij nonchalant. Even later kwam de eigenaar van het appartementencomplex aanrijden om zich ervan te verzekeren dat iedereen in orde was en om te zien of zijn pand nog heel was en alles nog functioneerde. Hij verzekerde ons dat het gevaar voorbij was, dat zijn gebouw bestand is tegen een aardbeving met een kracht van 9.4 en deze was rond de 6 geweest. We mochten weer terug naar onze kamers. Maar ik stond nog helemaal stijf van de stress en wilde nog niet terug naar binnen.

Mijn lichaam beefde onophoudelijk. Terug naar bed met een lichaam vol adrenaline was geen optie voor mij, ik moest eerst verder ontladen. We besloten een korte nachtwandeling te maken, omdat bewegen helpt om de adrenaline uit het lichaam af te breken. Tijdens de wandeling kwam de eerste ontlading met woorden en tranen. Toen we op de parkeerplaats terug kwamen, besloot ik om even te shaken om nog meer spanning af te voeren. Dat hielp om nog wat meer te ontspannen, maar ik voelde dat mijn hele zenuwstelsel nog in de overlevingstand stond. Ik wilde wel heel graag nog een paar uur slapen, dus nam ik een oxaatje in (die neem ik altijd mee als ik ga vliegen mocht het nodig zijn tijdens de vlucht) en al gauw vielen Martien en ik in elkaars armen in slaap.

De boodschap

Zoals met alle intense ervaringen in mijn leven, was ook deze beangstigende belevenis er één om dieper te onderzoeken. Ik zoek altijd naar de diepere betekenis van de dingen. Waarom gebeurde dit? Wat had dit mij te vertellen? Wat kon de parel hierin zijn?

De aarde beefde en de grond onder mijn voeten dreigde weg te vallen. Het heeft mij diep geraakt in doodsangst. Ik realiseerde me dat de aarde niet altijd een veilige bedding blijkt te zijn. Dit was een eyeopener voor mij. We zeggen vaak dat aarden zo belangrijk is, in meditaties gebruiken we de aarde vaak om onze veiligheid in onszelf te kunnen ervaren. Maar de aarde biedt geen absolute veiligheid. Ze spuugt soms vuur in vulkaanuitbarstingen, ze beeft en schudt en scheurt bij hevige bevingen soms open of veroorzaakt soms tsunami’s. Soms is de aarde dodelijk. Evenals de zee. Ik hou van de zee en zwem er graag in. Tegelijkertijd voel ik angst en ontzag voor haar omdat ze ook woest en verzwelgend kan zijn.

Niets in deze wereld kan mij absolute veiligheid bieden. Ik besef dat ik dit als jong kind ergens diep in mij al bewust was. In de diepte van mijn wezen, ervaar ik mijn hele leven al een gevoel van onveiligheid. Als mens kunnen we heel krachtig zijn en tegelijkertijd zijn we ook heel kwetsbaar.

Deze ervaring nodigt mij uit om mijn diepste angst onder ogen te komen: doodsangst. En wow, wat is dat een grote angst! Deze ervaring vraagt mij om hier doorheen te gaan, mij er aan over te geven, omdat aan de andere kant ervan de bevrijding ligt. Wanneer ik mij helemaal open voor deze diepste angst, zal het ‘ik’ er in oplossen, als in de donkere nacht van de ziel waar ook Jezus doorheen ging, om het angstige ego te overstijgen waardoor het bewustzijn zich kan openen voor een hogere waarheid: dat wat ik werkelijk ben, overstijgt dit leven. Dat wat ik werkelijk ben, is onaantastbaar en oneindig. Dat wat ik werkelijk ben, is niet te beschadigen en zal er altijd zijn. Dat wat ik werkelijk ben, zal altijd heel zijn.

Het proces van heling en ontwaken

Ik neem de tijd, keer naar binnen en maak contact met doodsangst. Ik zie beelden hoe de aarde schudt beeft en alles om mij heen instort en wordt verwoest. Ik voel de paniek, het weg willen rennen, ik probeer me vast te klampen aan bomen maar die blijken ook geen houvast meer te bieden. Ik gooi mezelf op de grond en klamp me vast aan de aarde… maar dan scheurt ze open… ik val… Ik gil en tranen stromen.

Dan geef ik me over. Ik ben bereid om te sterven. Daar komt de dood. En wordt het stil.

Ik voel een aanwezigheid. Mijn lichaam is weg. Maar ik ben er nog. Iets van mij is nog steeds hier. En er is iets om mij heen. Moeilijk te beschrijven. Het voelt als liefdevolle omhulling. Vredig. Thuis. Alsof de wereld is vergaan en er niet meer toe doet, alsof dat allemaal afleiding is geweest van wie ik werkelijk ben en wat werkelijk IS. Alsof ik ontwaakt ben uit een droom. De film is afgelopen en ik ben weer in de ware realiteit van het bestaan, waarin ik alleen maar vrede en liefde ervaar. Alles wat in de film is gebeurd, was niet werkelijk waar. Dit is echt. Dit is wie ik werkelijk ben.

Niets in deze wereld is blijvend. Dat wat wij werkelijk zijn is oneindig. Dit bewust te zijn, helpt mij om de stevigheid weer in mijzelf te vinden en te voelen. Daar ligt mijn werkelijke bedding.

Dit leven is als een film waarin we zelf de hoofdrol spelen. Boeiend, prachtig, verschrikkelijk, kabbelend, onstuimig, hoe dan ook altijd veranderlijk.

En wanneer het afgelopen is, keren we terug naar huis.

Ik deel graag een gebed met je wat je misschien kan helpen wanneer je in angst bent:

"Wanneer angst mij overvalt als een storm,
en mijn lichaam beeft van het niet-weten,
roep ik Uw Naam.
Niet om gered te worden van het leven,
maar om wakker te worden in het Eeuwige.
Laat mijn geest zich herinneren dat ik niet het lichaam ben,
niet de gedachte, niet de angst.
Ik ben Uw Kind,
geboren uit Licht,
en niets kan mij ooit scheiden van deze Goddelijke Liefde.
Ook in de dood leef ik in de Bron."

In liefde,

Eline